Door: abt Denis Hendrickx o.praem.
Lezingen: Handelingen 10, 34A-43; Kolossenzen 3, 1-4; Johannes 20, 1-9
Twee dagen geleden – Goede Vrijdag – hebben we de vinger gelegd op het onschuldige lijden dat mensen elkaar aandoen en waarvan de voorbeelden elk jaar helaas voor het grijpen liggen: Gaza, Oekraïne en Afrika om maar enkele brandhaarden te noemen. Goede Vrijdag vertelt ook over uitsluiting van mensen in wie God tot ons komt. In onze huidige samenleving is God vaak ver weg. Men is uiterst wantrouwig tegenover al wie naar God verwijst. Lijden is een brutaal feit. Daar kan niemand naast kijken. Pasen gaat over een leeg graf en een stukje brood. De allereerste verhalen van Paasdag leren dat de apostelen zelf het nauwelijks konden geloven dat Jezus opnieuw in hun midden was.
Terwijl het muzikale gebonk van Paaspop zelfs tot in onze abdijkerk doordrong op de avond van Witte Donderdag en Goede vrijdag stonden we stil bij de belangrijke laatste levensmomenten van Jezus. Vandaag vieren we opnieuw de opstanding van onze voorganger Jezus van Nazareth. Hij was gekruisigd, uitgespuwd door de menigte en de leiders, want hij was een rebel, een opstandeling. Hij was al opgestaan voor hij gekruisigd werd, opgestaan tegen de geldwisselaars en de handelaren: hij verdreef ze uit de tempel. Opgestaan tegen de farizeeën vanwege hun religieuze huichelarij, hun interpretatie van de wet, hun hang naar strenge regels. Hij tartte hen door uit Gods naam melaatsen en lammen te genezen. Zijn volgelingen wilden dat hij ook opstond tegen de keizer: die optie werd hem fataal… Weg met Hem aan het kruis met hem. En toen stond hij toch weer op.
Ook onze dagen kennen veel opstandelingen. Opstandelingen die met trekkers het land ontregelen, Opstandelingen die de aarde willen reden, die urgentie willen omdat zij het ijs zien smelten en weer en klimaat zien ontsporen en die dan wegen blokkeren.
Is de les van Pasen, elk jaar opnieuw, niet dat wij christenen ook opstandelingen zouden moeten zijn – of worden, als volgelingen van de grote Opstandeling. Zou dat niet in onze genen moeten zitten? Zouden wij, net als de Emmausgangers, niet op onze schreden terug moeten keren naar Jeruzalem, om eerst nog even ondergronds, maar straks met Pinksteren openlijk, de wereld en onze samenleving te veranderen, de ziel weer terug in onze samenleving? Mogen wij zo de ons gegeven en voorgehouden roeping volgen, onszelf verliezen in Jezus’ voerspoor in werk voor vluchtelingen en hulpbehoevenden, en in redden van moedertje aarde. Het woord van deze dag, Zijn woord, moet blijven klinken en daarom proclameren wij…
PAASPROCLAMATIE
Pasen 2024
Zeg het aan ieder dat Hij leeft,
midden onder de mensen.
Nieuwe toekomst is ons aangezegd
In dit jaar
Vieren wij de verrijzenis van de Heer
en laten ons opwekken om onze weg te vervolgen.
Met Willem Alexander en Maxima als ons vorstenpaar,
Paus Franciscus , inspirerend blijft hij voorgaan,
Jos Wouters, eerste man van Norbertus volgelingen,
Denis Hendrickx maakt plaats voor opvolging.
Een wereld zwaar geteisterd,
geweld op allerlei fronten in veel gedaanten,
verkiezingsuitslagen komen hard aan,
ongelijkheid en klimaatverandering schreeuwen om aandacht,
toekomst voor veel mensen onzeker
een samenleving waarin velen wegzakken in armoede,
zorg en solidariteit onder druk staan.
Voor ons geldt de uitdaging
om te kiezen voor zwak en weerloos.
Mogen we omzien naar elkaar,
hoop, moed en kracht behouden of hervinden
altijd weer.
Ook voor die ander, niet eens bekend bij ons.
Geef dat er op onze aarde
steeds weer toekomst is
In dit jaar 2024
Gaan we de weg die Jezus ging
en vieren het feest van ‘opstanding uit alle ellende ‘.
Wij vieren dat Hij leeft en ons aanzegt dat een nieuwe wereld kan.
De steppe zal lachen en juichen !
Gods verbond schept nieuwe verbanden
Roept ons tot leven.
Het is Pasen.