Door: Jan Nabuurs o.praem.
De evangelist verhaalt over een grote mensenmenigte. De menigte verdrong zich rond Jezus om het Woord van Hem te horen. Jezus vraagt aan Simon om in de boot te stappen en een eindje van het land af te varen, zodat iedereen Jezus kan horen en zien.
Als Jezus klaar is met spreken, zegt Hij tegen Simon: “Vaar naar het diepe van het meer”. Het onbekende voor Simon. Hij gooit de netten uit . Een overvloedige visvangst: Een wonder! Er is hulp nodig van zijn maten in de buurt.
Dit verhaal zet ons aan het denken. Herkennen wij hier ook iets van?
Zitten ook wij met de boot van onze kerk vandaag niet in dezelfde positie?
Zoeken ook wij niet naar het onbekende bij de opbouw van de toekomst van de kerk?
Wij doen toch ons best!?
Dit verhaal is voor ons geschreven ter bemoediging.
Ook wij moeten onze netten van dienstwerk blijven uitgooien, netten van samenwerking en betrokkenheid. Netten van nieuw pastoraat, van familiepastoraat.
Het synodaalproces van samen luisteren naar elkaars geloofsbeleving. Samen met vrouwelijke pastoraal werkenden en actieve vrijwilligers de kerkgemeenschap ondersteunen. Netten uitgooien door nieuwe vieringen en diensten te verzorgen, die de kerkleden raken en bezielen. Netten van uitnodiging tot verdieping, tot gastvrijheid vanuit verbondenheid: samen kerk van Christus te zijn. Netten van bemoediging en hoop, als pelgrims onderweg. Met kwaliteiten, die wij hebben tezamen met onze kerkleden, om nieuwe kerkleden op te nemen of bekende leden te behouden.
MEDECHRISTENEN
In dit verhaal noteert de evangelist de uitspraak van Jezus tot Simon: “Vrees niet, voortaan zul je mensen vangen”.
Die uitspraak gaf Simon niet alleen bemoediging, maar ook dat hij voor mensen iets kon betekenen. Daarmee overwon Simon en zijn maten de angst om Jezus te volgen. Ze gaan doen zoals Jezus deed. Zo is het en niet anders. Daar ligt voor ons de roeping: mensen opvangen. Maar wat houdt dat voor ons in? Op die vraag wil ik antwoorden:
Oog en hart hebben voor mensen die door religie, door hun verzet tegen onrecht onjuist behandeld worden. Om voor mensen met verdriet en eenzaamheid, handicap en burn-out te helpen de draad in het leven op te pakken.
Er zijn veel mantelzorgers, familieleden, buurtgenoten en vrienden dagelijks bezig met dienstverlening, met moed en geduld het goede leven van de ander te herstellen. Mensen opvangen is vaak teruggeven van levensvreugde en rust, uitzicht op een goede toekomst.
Deze dienstverlening gebeurt vaak met een vermogen vanuit je hart, een christelijk bewogenheid, een roeping in de geest van Jezus Christus. Het gebeurt ook met een vriendelijke groet in de ontmoeting, waarin je iemand informeert of het hem of haar wel goed gaat.
Het zijn vaak wonderen op een weg, waar wij al zo lang mee bezig waren.
Marinus van de Berg, nationale ziekenpastor, schreef eens de bekende woorden: “Het is belangrijk een mens om je heen te hebben, die je niet alleen naar je kijkt, maar je ook ziet. Die niet alleen tégen je spreekt , maar ook mét je praat. Die niet alleen bij de tijd is, maar ook tijd heeft, niet alleen begrip heeft, maar ook je onbegrip begrijpt.”
Zo doet “mensen opvangen” vele wonderen.