Tekst overweging abt Denis Hendrickx bij plechtige professie Rob Tanke

Gisterochtend heeft Rob Tanke o.praem. zich door het afleggen van zijn plechtige professie, in de handen van abt Denis Hendrickx o.praem., en ten overstaan van zijn medebroeders en zusters, verbonden aan de Canonie van Berne. De plechtigheid vond plaats tijdens de eucharistieviering in de kapel van de Priorij De Essenburgh in Hierden.

Hieronder vindt u de tekst van de Overweging uitgesproken door abt Denis Hendrickx.

Plechtige professie Rob Tanke
Zaterdag 19 maart 2022
Jesaja 35, 1-10 en Matteus 1, 16-24A

Beste Rob, medebroeders van de Essenburgh, van de gehele canonie, medezusters van Mariëngaard, participanten, familie, vrienden en vriendinnen van Rob.

Op 26 augustus 2017 mocht ik jou, Rob, het witte ordeskleed aanreiken. Een jaar later op diezelfde datum verbond jij je met het afleggen van je kleine professie en nu is het moment daar om je definitief te binden met het afleggen van je plechtige professie. Op jouw eigen verzoek is het tijdsbestek van 3 jaar tussen kleine en plechtige professie verlengd van 26 augustus 2021 tot 19 maart 2022. Je hebt gevraagd om voor vandaag – voor deze dag – te kiezen. Een herinnering aan jouw eerste inkleding op 19 maart 1988. De dag van Sint Jozef is voor jou na die dag in 1988 telkens weer een speciaal moment zoals je zelf zojuist ook aangaf. Stilstaan bij de man van deze dag is in herinnering roepen de plaats van Jozef in het grote heilsverhaal waarin jij jouw spirituele uitdaging herkent. Heel de plaats van Sint Jozef is een dienende, een bescheiden plaats, een plaats aan de zijlijn. Sint Jozef is de zwijgzame dienaar. Hij is de mens die zich in eenvoud en nederigheid overgeeft, niet te groot om zich te laten gebruiken in Gods plan om daar een eenvoudig dienende rol in te spelen. Over Sint Jozef weten we bijna niets buiten die paar woorden in de Heilige Schrift. Toch geniet juist deze man een grote verering: kerk en concilie zijn aan hem toegewijd en dat geldt eveneens  voor veel religieuze instituten van vrouwen en mannen. Pausen hebben aan hem documenten gewijd en onze huidige paus Franciscus heeft vorig kalenderjaar als speciaal Jozef jaar centraal gesteld.

Het evangelie van deze feestdag laat ons weten dat Jozef in zijn slaap ongevraagd een teken krijgt met het dringende verzoek toch vooral bij Maria te blijven. En is het niet zo dat ook wij ons wel eens – net als Jozef – stil willen terugtrekken uit de ruwe en onbarmhartige wereld van het dagelijkse samenleven of die grote wereld waar we deel van uitmaken. Jozef wordt gevraagd moeder en kind te beschermen. Hij moet er voor zorgen dat de belofte niet om zeep wordt geholpen. Ons wordt hetzelfde gevraagd. Zorg dat je je geloof niet verliest, dat je trouw blijft aan je religieuze gelofte en belofte, leg je lat voor jezelf en voor anderen waarmee je leven en werken deelt niet te hoog ? Wees gedreven en blijf open staan voor initiatieven die bijdragen aan dagelijks en toekomstig gemeenschapsleven. Laat alle geweld en onrecht in de kleine en grote wereld je niet afbrengen van je diepste overtuiging dat vrede en gerechtigheid zullen groeien.

Naast de Matteus tekst van het evangelie van deze dag heb je gekozen voor prachtige woorden van de profeet Jesaja: woorden vol hoop en verwachting, woorden vol van toekomstgeloof en dat mag – nee dat moet – horen bij dit bijzondere moment van vandaag. En wat past deze eerste lezing helemaal bij het slotlied wat we aan het einde met elkaar zullen gaan zingen. Woorden van  Jesaja en van  de ‘steppe die zal bloeien’, een visioen dat sinds bijbelse tijden een lichtend spoor trekt door het schemerdonker van de geschiedenis. Woorden van een dorre steppe en kale rotsen – allemaal beelden voor de chaos van de wereld – de wereld van toen en nu, die steeds opnieuw bewoonbaar moet worden gemaakt. De woestijn van Jesaja, de steppe van Oosterhuis , onderricht aan het volk toen, onderricht aan ons nu. Water als beeld van de Tora dat zal ‘stromen, tintelen, stralen, en dat heel de woestijn van deze wereld zal drenken en veranderen in lachende en juichende tuinen. En hoe actueel moet het ons in deze oorlogsdagen niet in de oren klinken als gesproken wordt over de verlosten van de Heer die terugkeren, over die troep uit Egypte gevluchte slaven, de gedeporteerden van alle tijden, alle vluchtelingen en asielzoekers  die veiligheid zoeken. Alle verlangen om veilig te zijn , om snel terug te kunnen keren naar huis. In stoeten trekken zij richting vrijheid, richting wijd, bewoonbaar land, als een grote stroom, een rivier.

Beide teksten laten aan het einde het visioen zijn hoogtepunt bereiken. Zo groot en omvangrijk, zo onontkoombaar is de beweging, dat zelfs de doden er door worden aangeraakt. Een kroon van eeuwige vreugde zal tooien. De beweging wordt samengebald in één stem tegen de dood: dode, dode sta op.

Vandaag, Rob, spreek jij de intentie uit om voor je verdere leven in de voetsporen van Norbertus te blijven lopen, jij met je medebroeders en medezusters en zij met jou. Een woestijntocht, een zoektocht die nooit zal ophouden, zoals je zelf in jouw professieverzoek schreef. Een zoeken met vallen en opstaan. Een zoeken naar vormen van religieus gemeenschapsleven en naar de plek die jij daarbinnen mag en kan hebben, dagelijks leven dat lang niet altijd in vaste structuren gegoten kan en mag worden. Een proces dat zich laat verwoorden als samen jezelf mogen zijn. En het is niets nieuws als ik je zeg dat het lang niet altijd een eenvoudige weg is, maar dat zul je zelf zeker ervaren hebben: jij met jouw gemeenschap en jouw gemeenschap met jou.      

Rob ik wil je graag bevestigen in je verlangen met de bekende woorden uit de regel van Augustinus welke voortdurend eigen gemaakt zullen moeten worden: “Allereerst moet u eensgezind tezamen wonen, één van hart en één ziel op weg naar God. Want is dat juist niet de reden dat u samen bent gaan wonen?”

Amen

Abt Denis Hendrickx