Berne bemoedigt, ook in tijden van corona (16): Jos Deckers

Wat geeft je hoop of vertrouwen in deze moeilijke tijden? Deze vraag wordt op deze website tot en met in ieder geval eind mei beantwoord door tientallen personen die op verschillende manieren betrokken zijn bij de Abdij van Berne.

Middels deze serie wil de Abdij van Berne een eigen bijdrage leveren aan het gesprek over de corona-crisis, mensen bemoedigen en hoop bieden, er zijn voor de eigen achterban en alle andere betrokkenen via website en social media.

Vandaag deel 16: een bijdrage van Jos Deckers, voorzitter van de Bernekring.

Door: Jos Deckers

Toen ik samen met Martien van Stiphout werkte aan parochieopbouw in Boxtel-Oost was het Emmausverhaal (Lukas 24:13-45) voor ons een bron van inspiratie. Het is mijn hele leven verder met me meegegaan. Matthieu Meijer uit Tilburg maakte onderstaande tekening om onze kijk op dit verhaal weer te geven. De nadruk ligt op de voeten. Mensen op weg van Jeruzalem naar Emmaus. En weer terug! Het zijn open figuren: je kunt erin gaan staan en een tijdje meelopen. Lukas vermeldt maar van twee wie ze zijn: Jezus en Kleopas. De derde blijft naamloos. Was dat zijn vrouw die ook Maria heette? Of is het maar goed dat we de naam niet weten; nu kan het ieder van ons zijn!

Samen op weg, met vallen en opstaan, met onze angst en met wat ons bedreigt, maar ook met hoop en uitzicht. Want als je met elkaar in gesprek gaat, zeker als iemand met je optrekt die jouw ervaringen bevraagt en in perspectief zet, ontstaat er ruimte voor hoop. Gaandeweg, in gesprek met elkaar en met die vreemdeling die goede vragen weet te stellen, ontdek je je eigen gelovig vertrouwen. Dat vormt de basis van onze hoop.

We mogen daarbij weten: hopen is geen utopie, geen illusie, maar staat met beide benen in de modder. Hoop vertrekt vanuit de werkelijkheid zoals die is. Hoop gaat uit van de realiteit van alledag, hoe ellendig die ook is. Maar ziet daarin steeds perspectief, doorzicht en uitzicht.

Daarom staat een hoopvolle levenshouding ook kritisch ten aanzien van een cultuur en samenleving waar product- en marktdenken dominant is: welk nut heb ik eigenlijk? Welke bijdrage kan ik leveren aan de samenleving? Als je dan ouder geworden bent verandert die vraag in: welk nut heb ik nog? Hoopvol in het leven staan, staat daar haaks op. Je ziet altijd nieuwe mogelijkheden, hoe bescheiden ook, hoe onverwacht ook. Dat is kenmerk van de hoop.

En die laat je ook beseffen: je bijdrage aan het samen leven als mens is niet vooraf gegeven, maar ontdek je gaandeweg. Daar mag je in groeien, elke fase van je leven. Dat groeien is ook eigen aan het samen op weg gaan naar Emmaus.

Het lijkt haast ongelooflijk. Dat vertrouwen in het en toch. En toch is dat de kern van Pasen: ondanks alles heeft God onverwachte en onvermoede mogelijkheden. Naar menselijke maatstaven is het onmogelijk – of misschien toch niet. Want we mogen op eenzelfde ontdekkingstocht gaan die Jezus mogelijk maakte voor die leerlingen op weg naar Emmaus. In gesprek liet Hij hen ontdekken waar het God om te doen is: bevrijding en leven. Zo is deze paastijd ook voor ons, juist in crisistijd, een oproep tot hoopvol leven. Ook al is ons geloof vaak een tastend geloven, we mogen daar toch op blijven vertrouwen: en toch heeft de Eeuwige het laatste woord; en toch is er leven ondanks de dood. We laten ons niet klein krijgen, ondanks alle negativiteit die er in ons bestaan voorkomt. Net als de leerlingen op weg naar Emmaus mogen ook wij groeien in ons gelovig vertrouwen. Dat blijft de bron van onze hoop.

Jos Deckers (*1950) is voorzitter van de Bernekring. Hij studeerde aan het gymnasium Bernrode en in Tilburg theologie en sociologie, ook vanuit de norbertijnse leefgemeenschap Lucerna. Hij werkte als pastoraal werker in Boxtel, aan het Diocesaan Pastoraal Centrum van het bisdom ’s-Hertogenbosch en in Nuenen, Gerwen en Nederwetten. Momenteel is hij parttime verbonden aan de Zusters van Liefde te Schijndel. Hij is gehuwd met Liesbeth Deckers – van Campen en woont in Nuenen.