Berne bemoedigt, ook in tijden van corona (10): Joost Jansen

Wat geeft je hoop of vertrouwen in deze moeilijke tijden? Deze vraag wordt op deze website tot en met in ieder geval eind mei beantwoord door tientallen personen die op verschillende manieren betrokken zijn bij de Abdij van Berne.

Middels deze serie wil de Abdij van Berne een eigen bijdrage leveren aan het gesprek over de corona-crisis, mensen bemoedigen en hoop bieden, er zijn voor de eigen achterban en alle andere betrokkenen via website en social media.

Vandaag deel 10: Joost Jansen, norbertijn van de Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther.

Door: Joost Jansen

Een lichtend vuur dat nooit meer dooft
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, vuur dat nooit meer dooft… Dit gezang hebben we – herhalend – gezongen in de nacht van Pasen. Hoewel we maar met vijftien norbertijnen dit konden zingen vanwege de coronabeperkingen, voel ik de impact en die is groot!

Als alles duister is…, er is het fysieke duister van de nacht, maar dat is iedere nacht. Er is het duister van de Gestorvene op het Kruis, 2000 jaar geleden. Er is nu het duister veroorzaakt door de aanslag die het coronavirus veroorzaakt op ons samen-leven. Want wanneer komt er een einde aan de ‘intelligente lockdown’? En hoe moet het verder daarna? Ik hoop dat we leren van deze crisis. We kunnen ‘niet gezond verder leven in een zieke wereld’ (paus Franciscus). Talkshows, conferenties, artikelen, studies: ze zijn er te over. Wat me opvalt is dat men vaak blijft steken in sociale praat: ‘de anderhalvemeter’, ‘de hygiëne’, de aandacht voor elkaar en het leggen van contacten om de afstand en de nabijheid ‘intelligent’ in te vullen. Zijn dat de enige lessen? En hoe houden we het nu vol?

Ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft… In de abdijkerk hebben we dat gedaan: de Paaskaars brandt, onze kaarsen branden. Het gaat echter nog meer om een vuur dat nooit meer dooft, vuur dat nooit meer dooft… Dan gaat het om een innerlijk vuur, om het hart dat brandt, aangestoken met het vuur van Pasen en toch de mens niet verteert (lees eens in Exodus 3). Ik ga verder dan het sociale verhaal, ik wil ook ontdekken hoe de boodschap van Pasen mij uitdaagt om verder te kijken dan het coronavirus. Ik breng mijn bestaan binnen in het overkoepelende Verhaal van de Bijbelse Traditie, waardoor ik me niet door angst hoef te laten bepalen en gericht blijf op waar ik licht zie, waar voor mij een licht opgaat, waar ik licht kan brengen.

We mochten op Stille Zaterdag bloemen rondbrengen aan kwetsbare ouderen. Ali B. zat er achter. Wel driehonderd bossen bloemen. Ik deed er een kaarsje bij met de tekst: Wees licht God, en bescherm ons. De bloemen werden – soms met ontroering – aangenomen. Het kaarsje met deze tekst gaf mooie reacties, steeds verwijzend naar Iets, Iemand, die ons overstijgt: ‘Steek ik bij Maria aan.’

We worden creatief in ‘het kleine gebaar’, merk ik. Vaak gericht op verbondenheid, gestimuleerd door de afstand die we moeten betrachten om het virus een halt toe te roepen. Zullen we hieraan trouw blijven? Ook als de lockdown verder afgebouwd is? Zullen we blijven leren om te gaan met plotselinge aanslagen op onze ongebreidelde omgang met wat ons ter beschikking staat, zowel in mensen als natuur?

Corona bevraagt ons op onze identiteit. Wie de christelijke traditie omarmt zal zich laten leiden door de Blijde Boodschap dat er Eén is die uit de doden tot Leven is gewekt. Wanneer dit je identiteit bepaalt, reageer je niet meer doorsnee op wat zich aandient. Je zult het lichtend vuur dat nooit meer dooft beschermen.

Als we als abdijgemeenschap in de nacht van Pasen gezongen hebben over dat lichtend vuur dat nooit meer dooft, zullen we dit ook een jaar lang kunnen uitdragen? Ook na corona…? 

Joost Jansen is norbertijn van de Abdij van Berne, pastoor en altijd bezig in leerhuis en liturgie