Berne bemoedigt, ook in tijden van corona (2): Thea van Blitterswijk

Wat geeft je hoop of vertrouwen in deze moeilijke tijden? Deze vraag wordt op deze website tot en met in ieder geval eind mei beantwoord door tientallen personen die op verschillende manieren betrokken zijn bij de Abdij van Berne. Middels deze serie wil de Abdij van Berne een eigen bijdrage leveren aan het gesprek over de corona-crisis, mensen bemoedigen en hoop bieden, er zijn voor de eigen achterban en alle andere betrokkenen via website en social media. Vandaag deel 2: Thea van Blitterswijk, participant van de norbertijnen in Tilburg, pastor van de parochie Heikant-Quirijnstok in Tilburg en directeur van het Ronde Tafelhuis in Tilburg.

Door: Thea van Blitterswijk part. o.praem.

Wat geeft je hoop of vertrouwen in deze moeilijke tijden?

Deze vraag viel in de afgelopen week bij mij binnen. Of ik hier wat woorden aan zou willen wijden. En ja, dan zeg je natuurlijk niet dat dat niet zou kunnen. Er is immers zo enorm veel dat ons op de been houdt. Voor velen, en dat geldt ook voor mij, waren de eerste weken waarin onze wereld ineens volledig op de kop werd gezet, nogal ontregelend. Activiteiten moesten worden afgezegd, vergaderingen en bijeenkomsten gingen niet door, vele mensen om ons heen gingen thuiswerken, kinderen niet meer naar school. En intussen, zo na enkele weken, gaat ook in onze kleine gemeenschap in Tilburg-Noord het leven en werk door, op een andere manier dan wij gewend zijn. Dagelijks fiets ik naar het Ronde Tafelhuis dat nu al twee weken is gesloten. De winkels voeren een strikt ‘routebeleid’, het is stil op straat, de lucht is schoon; geen vliegtuigstrepen doorkruisen het blauw.

De pastorie is dicht, het Ronde Tafelhuis gesloten, onze weekendvieringen worden uitgezonden op internet en op woensdag- en zondagmorgen gaan de kerkdeuren zo wijd open als het maar kan, maken we een goede sfeer en spreken onze mensen op het kerkplein. Het Ronde Tafelhuis zocht andere manieren van nabijheid. Er komt een maaltijdservice, er worden kaarten geschreven voor bewoners en medewerkers van het Zorgcentrum, er wordt muziek gemaakt en met deze kleine projectjes houden we mensen betrokken.

Meer en meer hoor je dat ook in deze dagen. We leren het kleine waarderen. Groot verdriet en zorg bij mensen die een dierbare naar het ziekenhuis moeten brengen of erger nog… naar het crematorium. Telefoontjes met mensen die puffen van benauwdheid. Eenzaamheid bij ouderen die nu afgezonderd moeten leven, we horen verhalen van spanningen die opnemen in gezinnen waar ouders én thuis moeten werken én de hele dag de kinderen thuis hebben en onderwijs moeten geven. Ondernemers worden gespannen omdat er nog weinig zicht is op herstel van de situatie. En economen, psychologen, politici en virologen bereiden ons erop voor: onze wereld zal straks niet meer hetzelfde zijn.

Ieder van ons ervaart deze tijd anders. Soms angstig en beklemmend, onze vrijheid lijkt wat ingeperkt. En dan zijn wij, mensen, levend in norbertijns verband, geluksvogels denk ik zo. Voor de meesten van ons verandert er niet zo heel veel. Werkkamers blijven plaatsen waar je thuis kunt zijn, met huisgenoten en enkele anderen deel je het leven. Ons natje en droogje staat niet onder druk. En ach… er is wel ongemak, maar dat is wel te doen, ook al jeukt het soms wat.  

Wat geeft mij hoop en vertrouwen in deze tijd? Dat was de startvraag die wordt gesteld. Bij het begrip vertrouwen voel ik mij beter thuis dan bij ‘hoop’. Als ik kijk naar de enorme veerkracht bij mensen van wie het leven nu volledig op de kop staat…

Vertrouwen, groot vertrouwen wil ik hebben in de nieuwe tijd die komt. Ik vertrouw er op dat wij leren van deze tijd. Dat onze lucht schoner zal blijven, dat wij meer aandacht hebben voor elkaar. Dat we het ‘klein’ durven houden en niet streven naar nóg groter en beter.

Kort geleden zei een jonge moeder uit Ethiopië tegen me: “Weet je Thea, soms denk ik dat wij veel te weinig waarderen hoe goed ons leven is. Zonder er bij stil te staan vinden we alles heel gewoon. Steeds vaker denk ik nu dat wij Allah moeten danken, voor al het goede dat wij hebben in het leven”.

Dit stukje schrijf ik daags na Palmzondag, wij zijn in de week voor Pasen. Gisteren op het kerkplein sprak ik parochianen die op zondagmorgen even komen, zomaar wat vertoeven in de kerk, zachte muziek, een kaarsje wordt aangestoken. Mensen vertellen hoe hun leven er nu uitziet, vragen om ‘goede woorden’ te spreken over een kaars voor een zieke vader, delen wat er in hun gezinnen gebeurt, bieden hulp en ondersteuning aan. Dankbaar ben ik, wil ik zijn voor de momenten waarop mensen het leven met elkaar willen delen.

De zon schijnt volop, de bomen staan in bloei. Over een paar dagen is het Pasen. Het graf is leeg, de toekomst wenkt.

Thea van Blitterswijk part. o.praem. is participant van de norbertijnen in Tilburg

Klik hier voor het eerste deel van deze serie: een reactie van abt Denis Hendrickx.