Berne bemoedigt, ook in tijden van corona (5): Cobi Voskuilen

Wat geeft je hoop of vertrouwen in deze moeilijke tijden? Deze vraag wordt op deze website tot en met in ieder geval eind mei beantwoord door tientallen personen die op verschillende manieren betrokken zijn bij de Abdij van Berne. Middels deze serie wil de Abdij van Berne een eigen bijdrage leveren aan het gesprek over de corona-crisis, mensen bemoedigen en hoop bieden, er zijn voor de eigen achterban en alle andere betrokkenen via website en social media.

Vandaag deel 5: Cobi Voskuilen, participant van de Abdij van Berne

Door: Cobi Voskuilen

Wat geeft mij hoop en vertrouwen in deze moeilijke tijd? Toen die vraag bij mij binnen kwam, dacht ik terug aan het begin van deze crisis. Ik wist, net als velen, niet wat me overkwam. Niets was meer gewoon. Het leek of we met z’n allen in een verkeerde film beland waren. Met een vreemd decor en een onbekend script. Door alle vertrouwde contacten, alles wat je agenda en je dagen vulde, werd een dikke streep gezet. De liturgie voor de Goede Week die we hadden voorbereid, zou niet samen gevierd worden. Onze wekelijkse oppasplek werd verboden terrein. Het sacrale dansen, dat mij op weg naar Pasen altijd intens raakt, werd afgelast. Al die gewone, vertrouwde dingen vormden een risico op besmetting. Dat gold voor iedereen. Wat geeft dan je leven vorm en inhoud? Bleef er nog iets over? Het kost tijd om aan een ander decor te wennen. En vooral om te zoeken naar het antwoord op de vraag: ‘Hoe nu verder?’ Alles draait immers om corona! Steeds je handen wassen, bij alle dingen nadenken of en hoe je ze in deze tijd kunt doen. De corona krijgt gezicht in cijfers en statistieken, in frontberichten en maatregelen. In verhalen over mensen binnen je eigen leefwereld. De machteloosheid groeit, zeker bij de getroffenen en hun verzorgers. En je beseft: ‘Deze film is een blijvertje. Wie schrijft ons script?’

De initiatieven die overal in het land de kop opsteken werken aanstekelijk. Creativiteit krijgt vele gezichten. Er ontstaan nieuwe verbindingen met het leven. Dat voorziet duidelijk in een behoefte. Kerken zijn open voor bemoedigingsmomenten, een gesprek op afstand, een kaarsje bij Maria. Dat is voor ontvanger en bezoeker waardevol! Net als in de abdij zenden ook wij onze vieringen met beeld en geluid uit. Ze worden enthousiast ontvangen… ‘Wat heerlijk dat we jullie horen en zien voorgaan in onze vertrouwde kerkruimte’. Het geeft een rijke, intense ervaring als je daar aan mee kan en mag werken.

Op Witte Donderdag kreeg, in onze geloofsgemeenschap, verbondenheid een extra dimensie. Gewoonlijk dekken de eerste communicantjes dan de tafel en zingen het lied: ‘Hier kun je op verhaal komen bij elkaar’. Hoe doe je dat in coronatijd? We hebben kinderen gevraagd tekeningen te maken bij dat lied. Die kwamen in beeld en zo waren ze op een bijzondere manier aanwezig. 

Hier kun je op verhaal komen bij elkaar, hier ben je groot genoeg voor een klein gebaar: het brood van de vrede, om door te geven aan elkaar, om door te geven aan elkaar!

Zo biedt deze tijd nieuwe kansen. Om te ontdekken wat echt belangrijk is, om in te zien dat onze overvolle agenda’s vaak maken dat we aan elkaar voorbijlopen, dat we dachten dat het leven maakbaar is. Om stil te staan bij de bron die ons hoop en vertrouwen geeft.

In mijn hoofd zingt deze dagen vaak het lied: ‘Een schoot van ontferming is onze God’. Dat lied voedt mijn vertrouwen. Het verwoordt mijn verbondenheid met de Oorsprong, mijn afkomst en toekomst.

Hij heeft ons gezocht en gezien zoals de opgaande zon aan de hemel. Hij is ons verschenen toen wij in duisternis waren in schaduw van dood. Hij zal onze voeten richten op de weg van de vrede.

Als dat lied in mij klinkt voel ik diep van binnen dat de Eeuwige voortdurend verbondenheid met ons zoekt. Durven wij ons open te stellen voor zijn aanwezigheid in ons leven? Hij reikt ons liefdevol de kans om samen onze voeten te richten op de weg van de vrede.

Cobi Voskuilen is participant van de Abdij van Berne