Oekraïne, Rusland
Geweld, oorlog, gewonden in een veldhospitaal. De gewonden strompelen binnen, met kwetsuren aan elk denkbaar lichaamsdeel. Afgezette benen, armen. Mensen met bebloede gezichten, modder overal waar je kijkt. Hygiëne is ver te zoeken. Een hopeloze situatie, zonder uitzicht. Ellende niet te peilen.
Door: Fons Boom o.praem. | Foto’s: Pixabay (bovenaan en aardbeving), Wikimedia (transfiguratie Jezus) en Cobi Voskuilen (waterval)
En dan, zonder een aanleiding, een glimlach, een teken van leven. De soldaat en de verpleegkundige zien elkaar, merken elkaar op. Ze ontmoeten elkaar. Die glimlach doet wonderen. Niet alles is hopeloos, zonder uitzicht. Een sprankje hoop op een moment waarop alles hopeloos is. Iets van een visioen: zo zou het ook kunnen! Mensen die elkaar zien, elkaar horen, elkaar ontmoeten. Zo kan het ook! Geen wapens en geweld, geen strijd en oorlog, maar een lichtpuntje van herkenning. Zo kan het ook! Een glimlach van mens tot mens. Een Godsmoment waarin je ervaart dat het goed zal komen. Een visioen van hoop en gerechtigheid.
Syrië, Turkije
Natuurgeweld, instortende en ingestorte gebouwen. Mensen onder het puin. Radeloos en reddeloos. Een jongetje dat vastzit, opgesloten tussen beton en steen. Reddingswerkers die er alles aan doen om het jongetje te bevrijden. Hij zit vast en roept om zijn papa en mama. De reddingswerker die niet bij machte is het kind te pakken. Een paar centimeter die het verschil maken: onder het puin en ten dode opgeschreven, of iemand redden en terugbrengen.
En dan is er die schreeuw van blijdschap! Het jongetje leeft en kan bewegen. De reddingswerker reikt hem de hand, er is contact. Een Godsmoment als je ervaart dat het voorbij is! Het jongetje herenigd met zijn vader en moeder! Hun strijd was niet tevergeefs. Nog even en de drie – vader en moeder en het jongetje – zien elkaar weer, horen elkaar nog steeds. Een visioen van hoop en vertrouwen.
Jezus en drie van zijn leerlingen. Onderweg van dorp naar dorp. Alleen op een berg, helemaal van de wereld afgesloten. Jezus neemt hen mee om hen te laten ervaren hoe het zal zijn in het Rijk van God. Een Godsmoment voor Petrus, Jacobus en Johannes. Een moment waarop zij ervaren dat God die liefde is, zal stralen en van gedaante zal veranderen. Jezus weet zich gedragen door Elia (als profeet) en Mozes (als de wet) en uiteindelijk door God. Petrus wil dat moment vasthouden, maar dat is niet de weg die zij moeten gaan. Niet stilzitten, maar in beweging komen. Met de woorden van nu: ze glimlachen naar elkaar als teken van verwondering. Ze reiken elkaar de hand als teken van nabijheid.
Voor het jongetje was het visioen duidelijk: hij zal gered worden, die hoop blijft hij houden. Voor de verpleegkundige en de soldaat was het visioen duidelijk: ze zagen elkaar, ontmoetten elkaar. Voor de leerlingen was het visioen duidelijk. Ze zagen een glimp van gerechtigheid en erkenning van Jezus. En voor ons?
In alle situaties is hoop en vertrouwen steeds het hoofdwoord. Een visioen doet mensen opstaan en vertrouwen dat het goed zal komen. Zelfs als alles doods en nietig lijkt, zelfs dán kun je spreken van hoop. Een lichtpuntje aan het eind van de tunnel, een knipoog van de een naar de ander. Hoe klein ook, de hoop zal overwinnen. En dat lichtpuntje wil je vasthouden vanuit die doodse situatie. Maar dat kan niet. Het lichtje, de hoop, kan alleen groeien als we in beweging komen, waardoor zaken veranderen. Want we staan op om de hoop te laten groeien. We hebben visioenen om dat te verbeelden.
Op de wegwijzer naar Pasen staan woorden als: roeping, beproeving, visioen, levend water, open ogen, nieuw leven. Dat visioen van hoop verwijst naar de verhalen over Oekraïne en over Syrië, maar zeker ook over de weg die wij allemaal gaan, mogen gaan. We weten dat we geroepen worden, we weten dat we beproefd worden. Maar we weten ook dat er levend water stroomt, dat onze ogen open gaan, dat er nieuw leven te ervaren is.
De wegwijzer laat ons de weg van hoop zien. We worden geroepen om Jezus na te volgen op een weg van gerechtigheid, liefde en trouw. We worden beproefd en merken dat het niet altijd even succesvol is. We verbeelden de hoop in een visioen van geloof, hoop en liefde. Een visioen van Jezus in zijn grootse glorie wanneer de liefde in zijn Rijk volkomen zal zijn: geen oorlog, geen geweld, geen rampen en natuurgeweld. Maar mensen die gezien worden, gehoord worden, ontmoet worden. Op weg naar levend water, op weg met open ogen om uiteindelijk te komen tot nieuw leven. Zo krijgt het rijk van God gestalte in u, in jou, in mij.
Matteüs 17, 1-9
In die tijd nam Jezus Petrus, Jakobus en diens broer Johannes met zich mee en bracht hen boven op een hoge berg, waar zij alleen waren. Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd: zijn gelaat begon te stralen als de zon en zijn kleed werd glanzend als het licht. Opeens verschenen hun Mozes en Elia, die zich met Hem onderhielden. Petrus nam het woord en zei tot Jezus: “Heer, het is goed dat wij hier zijn. Als Gij wilt zal ik hier drie tenten opslaan, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia.”
Nog was hij niet uitgesproken of een lichtende wolk overschaduwde hen en uit de wolk klonk een stem: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, in wie Ik mijn welbehagen heb gesteld; luistert naar Hem.” Op het horen daarvan wierpen de leerlingen zich ter aarde neer, aangegrepen door een hevige vrees. Maar Jezus kwam naar hen toe, raakte hen aan en zei: “Staat op, en weest niet bang.” Toen zij hun ogen opsloegen zagen zij niemand meer dan alleen Jezus. Onder het afdalen van de berg gelastte Jezus hun: “Spreekt met niemand over wat ge aanschouwd hebt voordat de Mensenzoon uit de doden is opgestaan.”
Bent u door het lezen van dit artikel, dat eerder werd geplaatst in BERNE (zomer 2023), geïnteresseerd geraakt in BERNE, vraag dan een abonnement aan bij: secretariaat@abdijvanberne.nl. Of bij het secretariaat van de Abdij van Berne, Abdijstraat 49, 5473 AD in Heeswijk. Losse exemplaren vindt u ook in Berne Boekhandel in de Abdij/Priorij de Essenburgh/Sint Catharinadal en in de verschillende parochies van de Norbertijnen.