De volgelingen van Sint Norbert vieren dit jaar wereldwijd dat hun orde negenhonderd jaar bestaat. Negenhonderd jaren! Hoeveel broeders en zusters hebben al die eeuwen geleefd, gewerkt, de spiritualiteit en hoop gaande gehouden van haar stichter? Klein begonnen. En in onze streken weer klein geworden. En we zijn er nog! Met ons leven van gebed en werk, van plannen maken gericht op toekomst, maar ook met vragen en het belang van zelfreflectie. Het wordt méér noodzakelijk om dat te doen in gesprek met andere kloostergemeenschappen. En met de vrouwen en mannen die zich op welke wijze ook met ons verbonden weten en zonder wie we ons het leven niet meer kunnen voorstellen.
Door: Janny Verwijs o.praem. | Foto: Pixabay
In de advent van 2020 begon samen met het jubileum ook een nieuw liturgisch jaar: het B-jaar, het jaar van de evangelist Marcus. Het Marcusevangelie is het kortste en oudste evangelie van de vier. Het werd vele malen gedeclameerd en is zelfs in een rustig tempo in een uur te lezen. Het is compact en spannend en er zit een zekere ‘vaart’ in. De gebeurtenissen volgen elkaar op met beginwoorden als: “toen”, “en”. Alles wat Jezus deed en onderwees.
Marcus 6, met de verzen 30-34, kreeg voor mij persoonlijk een bijzondere betekenis omdat het werd gelezen op de dag van mijn H. Vormsel. Ik kwam destijds al ruim acht maanden regelmatig als gaste op ‘Priorij De Essenburgh’, juist met de bedoeling om een “eenzame plaats te zoeken en uit te rusten”. De gastvrijheid maakte dat ik mij er thuis voelde. Het ritme van koorgebed, het samen eten, het regelmatige samen werken op het nog steeds overweldigend mooie landgoed: dat alles was voor mij weldadig. En het sloot en sluit voor mij naadloos aan bij de verzen 30 en 31 uit dat zesde hoofdstuk van Marcus: ‘De leerlingen komen terug van hun apostolaat onder de mensen en ze vertellen ervan’.
Kennelijk hadden ze veel mensen onder hun gehoor en Jezus nodigt hen uit om mee te gaan en een stille plek te zoeken. Zo kunnen zij tot rust en tot zichzelf komen. Een vorm van timemanagement! Wat heb je immers te delen als je jezelf niet oplaadt, als je de Bron van je roeping en levenskeuze niet regelmatig herinnert!
Het brengt je terug bij: “Waarom doe ik dit: dit dagelijkse leven van koorgebed, het ritme van de psalmen, de maaltijden in de refter, het werk van apostolaat, naar de mensen gaan, doen wat je kunt?” “Tot elk goed werk bereid!”
In zijn boek Marcus geweld en genade; de actualiteit van het Marcusevangelie (Lannoo 1985) schrijft Dr. Benoît Standaert o.s.b. over de evangelist Marcus.
Het Evangelie is ontstaan rond het jaar 70. Marcus’ communiteit bevond zich in Rome en zou bestaan uit kleine huisgemeenten waar men bijeenkwam rond het Woord en het Brood.
Zo groeide ook het begin, de kiemcel van onze orde. Met Floreffe als eerste plaats waar het gemeenschapsleven vorm kreeg. Dit jaar willen we gedenken en vieren. Gedenken is danken, is terug- én vooruitkijken. Het verleden maakt ons schatplichtig. Niet om te leven ín maar met het goede uít het verleden; wijze vrouwen en mannen die ons zijn voorgegaan!
‘Met God bij de mensen zijn’, het thema dat boven dit jubileumjaar staat, gaat over dynamische rust, over eensgezind tezamen leven en werken. Dat is een opdracht die trouw vraagt. Emeritus-abt Piet Wagenaar van de Abdij van Grimbergen († oktober 2020) noemde dit ‘samen’ de tekenwaarde, noodzakelijk voor het realiseren van
norbertijns leven.
Een medebroeder zei bij gelegenheid van zijn diamanten priesterjubileum hierover: “Je trekt de lijn (van je kloosterleven) gaandeweg je leven door, niet omdat die succes heeft, maar omdat je gelooft en hoopt en weet dat God met je meetrekt; dat Hij je soms aanspreekt in de Psalmen, de sfeer waarin je leeft en het besef van Zijn barmhartigheid in jouw leven.” En hij eindigde met enkele woorden van de voormalige Tsjechische president Václav Havel: “Hoop is niet hetzelfde als optimisme. Evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen. Wel de zekerheid dat iets zinvol is, ongeacht de afloop, ongeacht het resultaat.”
“Samen op weg blijven – in trouw aan God en het premonstratenzer ideaal – gedragen door de belofte van bekering en communio.” Zó omschreef Zr. Maria Magdalena van Bussel, priorin van Sint-Catharinadal het. Om te eindigen met “Samen Amen.”
Marcus 6,34 is het slotvers van de Evangelieperikoop van de 16de zondag en luidt: “Jezus voelde medelijden met hen, want zij waren als schapen zonder herder en Hij begon hen uitvoerig te onderrichten.” De vreugde van het Evangelie! Zo mogen wij elkaar en de mensen bevestigen, wat ook zegenen is! Onze dagelijks opdracht. En gave!
___
De citaten van emeritus-abt Piet Wagenaar en Zr. Maria Magdalena van Bussel zijn afkomstig uit Norbertus van Gennep, Godzoeker in tijden van verandering (Peter Nissen; Uitgeverij Abdij van Berne, 2009).
Bent u door het lezen van dit artikel, dat eerder werd geplaatst in BERNE (maart 2021), geïnteresseerd geraakt in BERNE, vraag dan een abonnement aan bij: secretariaat@abdijvanberne.nl. Of bij het secretariaat van de Abdij van Berne, Abdijstraat 49, 5473 AD in Heeswijk. Losse exemplaren vindt u ook in Berne Boekhandel in de Abdij/Priorij de Schans/Priorij de Essenburgh/Sint Catharinadal en in de verschillende parochies van de Norbertijnen.
