Door: Joost Jansen o.praem.
In een animatiefilmpje kun je zien hoe president Trump de Gaza-regio ziet als alle Gazanen even elders zijn ondergebracht en hij daar een oogstrelende Riviera heeft gemaakt: prachtige lanen, hoge gebouwen, veel luxe en op een plein een groot standbeeld van hemzelf, de kleur van het beeld is goud en het staat volop in het licht.
We hoorden zojuist het verhaal van Jezus-in-het-licht-geplaatst op een berg, met twee van zijn voorgangers, Mozes en Elia. Twee mensen in het licht geplaatst: Trump en Jezus, en toch heel verschillend. Waarin zit het verschil? Zeg niet te snel dat Jezus toch heel anders is dan Trump. In de dagen van Jezus zouden velen in het bezette Israël Hem op het schild willen hijsen zoals men dat vandaag met idolen doet. Jezus als de sterke man die de Romeinen wel een lesje zal leren. De hang naar spektakel is overal te vinden: van het Gouden Kalf in de woestijn na de Uittocht in Egypte tot aan de grootse projecten waarmee onze kerk gedurende vele eeuwen zich heeft willen laten gelden. Hoe mooi de Sint Pieter in Rome ook is, ik vraag me af of Jezus zelf zich daar op zijn gemak had gevoeld. Hij had al moeite met de pracht en praal van de Tempel van Jeruzalem. Waarin zit dan het verschil?
In de eerste zin van ons evangelie staat dat die drie op de Berg het hebben ‘over zijn heengaan dat Hij in Jeruzalem zou voltrekken’. Er staat letterlijk dat het gaat over ‘zijn exodus’. Mozes met wie Jezus in gesprek is, weet daar alles van. Hij heeft zijn volk uit Egypte, het slavenhuis, geleid. Veertig jaar heeft de tocht door de woestijn geduurd, een tocht die wij in veertig dagen maken tot Pasen. Dus Jezus bereidt zich voor om zijn ‘exodus’ te gaan, een tocht van ontberingen, een beproeving waar bij Hem het lijden en de dood op volgen. Jezus heeft het met Mozes en Elia over hun ervaringen en leeft van hen. Ook Elia heeft zich moeten verhouden tot de dictators van zijn tijd, hij redt zijn vege lijf door te vluchten. Gelukkig dat een paar raven hem brood en vlees brachten, voedsel in zijn ballingschap. Hier raken we aan het verschil tussen mensen die zichzelf opblazen omdat ze het grootst, het geweldigst en de allerbeste zijn, en Iemand die het aandurft om zich te laten breken en delen met velen, Jezus, die op de laatste avond voor zijn dood zijn hele leven heeft samengevat in gebroken brood en een beker met de wijn van het Verbond.
Drie vrienden hebben Jezus in dat andere licht gezien en ze getuigen ervan, nu. Toen moesten ze hun mond houden. Ik denk met recht want je kunt dan wel een hele bijzondere ervaring hebben gehad, de consequenties overzie je niet onmiddellijk. Een en ander moet rijpen wil je het kunnen delen met anderen. Wat betekent zo iets voor je eigen leven? Er is mij geleerd dat spiritualiteit een drieslag kent: een inslag, een verhaal en vervolgens een andere manier van leven. De inslag hier is helder: Jezus met wie die drie apostelen nu een goed jaar zijn opgetrokken, komt in een ander perspectief te staan. Een gewone mens wordt plotseling een getuige van een andere wereld, een wereld van licht, van eeuwig licht. Wij vertellen dit verhaal vandaag door. Verandert het ons leven? Gaan we anders reageren op de tekenen van deze tijd? Tekenen zijn er voldoende: mensen met een grote mond die ‘in the picture’ willen staan en het leven van anderen manipuleren. Anderen die muren optrekken om eigen have en goed voor zich te willen houden. Getuigen wij vrijmoedig dat we pelgrims van hoop zijn in een hier en daar hopeloze wereld? Geven wij het voorbeeld van het delen van onze overvloed met een ander. Straks is er een deurcollecte voor de Vastenactie.
Jezus heeft het – in het volle licht – over zijn ‘uittocht’, zijn exodus. Ik meen dat deze weg door het diepste puntje van de aftakeling heen (en Hij laat het ons zien) bij al ons gedoe de waarheidsproef is voor vruchtbaarheid. Jezus zegt ergens: Alleen als de zaadkorrel in de aarde valt en sterft, brengt hij vrucht voort… Durven wij die uittocht aan?